JSD Band był krótko działającym, lecz bardzo znaczącym szkockim zespołem ruchu Folk Revival z początku lat 70-tych. Grając muzykę nurtu celtic i folk rock są stawiani wśród tuzów tego gatunku, takich jak Fairport Convention, Pentangle, Trees i Steeleye Span. Działali w latach 1969 do 1974 a potem jeszcze na krótko od 1997 do 1998. Reputację zdobywali grając z takim sławami jak The Average White Band, Status Quo, Johnny Winter, Lou Reed, Joan Armatrading i David Bowie.

      Zespół JSD Band powstał w 1969 roku w Glasgow w Szkocji a nazwa pochodzi od pierwszych liter imion założycieli: Jim Divers, Sean O'Rourke i Des Coffield. Do grupy wkrótce dołączyli Chuck Fleming i Colin Finn powiększając skład do pięciu osób. Początkowo występowali w tzw. Klubach Folkowych (Folk Clubs) razem z takimi artystami jak Billy Connolly i Gerry Rafferty z Humblebums oraz Barbara Dickson. Kluby folkowe były głównie miejskim zjawiskiem z lat 60-tych i 70-tych, występujących na terenie Wielkiej Brytanii i Irlandii, ważnym dla brytyjskiego folku, o amatorskiej naturze tych zgromadzeń. Dzięki żywiołowemu podejściu do muzyki ludowej zostali zauważeni i zwyciężyli w Scottish Folk Group Championships w Edynburgu w Usher Hall.

      Scottish Folk Group Championships odbyły się w 1971 roku. Wczesniej odbyło się 18 konkursów eliminacyjnych, w całym kraju, półfinały w Glasgow i Dundee, i wielki finał w Usher Hall w Edynburgu, z Corries jako gwiazdą koncertu. Cały dochód poszedł na konto szkockiej organizacji opieki nad dotkniętymi porażeniem mózgowym (Scottish Council for the Care of Spastics). Grupa JSD Band zwyciężyła i w nagrodę podpisała kontrakt z EMI na nagranie płyty. Pozostałych 7 finalistów uczestniczyło w nagraniu płyty “Folk Philosophy”.

      Ich debiutancki album „Country Of The Blind” ukazał się w 1971 roku, wydany przez Regal Zonophone, filii wytwórni EMI. Tym nagraniem zwrócili uwagę słuchaczy a, w szczególności, jednej konkretnej osoby, prezentera Johna Peela, którego opinia była bardzo ceniona. John Peel napisał później notki informacyjne na dwóch kolejnych płytach zespołu. „Country Of The Blind” zawiera, głównie, irlandzkie, szkockie, amerykańskie i angielskie tradycyjne piosenki, lecz są tam, również, oryginalne kompozycje.

      W BBC Radio 1 wystąpili w audycji Johna Peela a w BBC 2 w muzycznym show prowadzonym przez Boba Harrisa, znanego jako „Whispering Bob Harris”. „Old Grey Whistle Test”, to muzyczne program, który ukazywał się w brytyjskiej telewizji w latach 1971 do 1987.

      W 1972 roku, grali jako support w czasie trasy koncertowej Davida Bowie’go po Wielkiej Brytanii, promującej jego przełomową płytę Ziggy Stardust a niektórzy członkowie zespołu uczestniczyli w nagraniu tej płyty.

      Przeprowadzili się do Londynu i wydali, w 1972 roku, swój drugi album „JSD Band”, którego sprzedaż przekoczyła dwadzieścia tysięcy egzemplarzy. Notkę na okładce przygotował John Peel, pisząc w niej, że ten kto kupił tą płytę, nigdy nie będzie chciał się jej pozbyć. Czas pokazał, że miał rację. Należący do składu grupy skrzypek Chuck Fleming, na czas nagrania, został zastąpiony przez Lindsay Scott. Bardziej surowe brzmienie skrzypiec czyni ten album wyjątkowym. Mieszkając w Londynie, intensywnie koncertowali, w szczególności na scenach uniwersyteckich.

      Ich trzeci album, „Travelling Days”, ukazał się w 1973 roku, lecz nie udało mu się pokonać dobrego wyniku wydawniczego swojego poprzednika. Notkę na okładce ponownie napisał John Peel. W tym momencie, jednak, grupa była na tyle znana by grać na głównych scenach dużych miast, przyciągając tłumy, gdziekolwiek by nie byli.

      Grupa wydała jeszcze trzy single: „Sarah Jane/Paddy Stacks” (1973), „Sunshine Life For Me (Sail Away Raymond)/Reel Call„ (1974) oraz „Hayes and Harlington Blues/Cuckoo„ (1974). W lipcu 1974 roku, presja wywierana z różnych źródeł, zebrała swoje żniwo w postaci ubytku kilku członków zespołu, w tym Fleminga, którego odejście okazało się fatalne w skutkach. Pod koniec swojej działalności zespół przyjął nazwę „The New JSD” a pozycję lidera zajął Iain Lyon, przychodząc z grupy My Dear Watson. Grupa rozpadła się ostatecznie w 1974 roku.

      Po 23 latach, w 1997 roku, Coffield, Divers, Finn i Fleming reaktywowali grupę na krótki okres. Do składu doszedł jeszcze Rob Mairs na pięciostrunowym banjo. W tym okresie wydali dwie płyty: w maju 1997 roku, akustyczne wersje starych przebojów na płycie „For The Record” a w maju 1998 bardziej rockową „Pastures Of Plenty”. Tym razem albumy wydała wytwórnia z Glasgow KRL Records, specjalizująca się w tradycyjnej muzyce szkockiej.

      „For the Record” zawiera materiał z poprzednich płyt. Jest, zarówno, przypomnieniem ciekawej muzyki stworzonej przed latami, jak i ponownym pojawieniem się na rynku, w ramach nowego kontraktu płytowego. JSD Band, z równą łatwością, gra współczesne wersje celtyckich melodii, jak i folkowe piosenki amerykańskie. Ich najlepiej pamiętane kawałki brzmią wyraźnie amerykańsko. Wystarczy posłuchać „Sarah Jane”, „Groundhog” czy „Down the Road”. Natomiast takie utwory jak „As I Roved Out”, „The Irish Girl” oraz „The Galway Races” udowadniają, że ich siła leży po obu stronach Atlantyku.

      Na wydanej w 1998 roku płycie „Pastures of Plenty” po raz pierwszy pojawia się Rob Mairs dodając nieco cięższe brzmienie. Album jest zdecydowanie rockowy. Tradycyjne przeboje wykonane zostały w nowoczesnej wersji, z wybijającą się gitarą elektryczną. Ich unikalny styl jest mieszaniną zawierającą jazz, country, rock i tradycję.

      Ostatnie wieści o zespole pochodzą z 2013 roku. JSD Band, w swoim oryginalnym składzie, pojawił się na festiwalu Lomond Folk Festival. Grupa zagrała 28 lipca 2013 roku na scenie festiwalowej w parku w Balloch, niedaleko Glasgow, na południowym brzegu jeziora Loch Lomond, obok takich zespół ów jak Shooglenifty i Raggle Taggle Gypsies. Organizatorzy festiwalu dogadali się z zespołem podczas 60-tych urodzin Desa Coffielda obchodzonych na początku lipca. Perkusista Colin Finn, znany w okolicach Glasgow jako poprzedni właściciel sklepu muzycznego Village Music w East Kilbride, wyznał, że zebrali się wszyscy, by zrobić Desowi niespodziankę. Na scenie zagrali Jim Divers, Sean O’Rourke, Des Coffield, Chuck Fleming oraz Colin Finn.